Onze Izzy is 15 juni 1 jaar geworden🤍 Terugkijkend met veel tranen & zorgen maar ook heel gelukkig als ik nu naar haar kijk. Onze doorzetter, ons zonnetje in huis🤍 Ik neem jullie mee in ons verhaal omdat hier niet heel veel over bekend is en dat wel zou moeten aangezien 5% van de kindjes deze aanvallen heeft. Na net 4 uurtjes thuis van de bevalling waren we weer met piepende banden terug in een ander ziekenhuis.. Ik heb niet eerder zoiets persoonlijks gedeeld maar ik wou dit wij dit ook eerder hadden geweten. Het verhaal vertellen lukt mij nog steeds niet. Enkel in grove lijnen maar na wat goed advies uit de traumatherapie helpt schrijven mij wel.
De geboorte van Izzy was intens, prachtig, snel maar ging heel natuurlijk goed. Ik was van te voren al wel een paar keer gestript omdat ik op 41 weken zat. Met 5 cm ontsluiting zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Na een heerlijk bad is m’n vruchtwater gebroken en ging ik in een uur tijd van 5 naar 10 cm ontsluiting. De bevalling ging voorspoedig en heb ik als een oervrouw op handen en knieën gebaard. Intens blij! Wat was ze perfect, haar geur, ogen helder open, mijn hand pakte ze vast, die schattige eerste geluidjes. En hop ze dronk meteen aan mijn borst. Magisch!
Het ziekenhuis heeft altijd mijn voorkeur gehad zodat je voor het geval dat altijd medische hulp direct tot je beschikking hebt. Lopende band werk is het wel. Na enige goedkeuring stonden ook wij na 3 uurtjes weer buiten. Net na middernacht wat betekende dat wij pas 8 uren later kraamhulp op onze stoep konden verwachten.
Eenmaal thuis om 0:30 zei mijn moederinstinct al dat het niet heel lekker ging met Izzy. Een beetje grijzig was ze nog maar ze ademende ook heel erg zwaar en schokte. Het was dat weekend super heet, 27 graden en in de nacht 25. Met zelfs 5 dekens en 2 kruiken bleef ze het koud hebben en kwam de temp niet hoger dan 36 graden. Hoe dan? Nog te veel vruchtwater binnen maakte wij al als conclusie. Ze leek erg misselijk maar wel tot het extreme. Ik haalde dikke klodders met mijn vinger achter uit haar keeltje. Nu kreeg ik het ook benauwd.. In hoeverre is dit normaal? En zou het nu snel beter gaan? 03:00 met onze oren boven haar lijfje luisterend. Soms stopte ze een eental sec met ademen en hup weer veel slijm eruit. Het leek wel erger te worden. 04:30 de stem in overvolle paniek schreeuwend van mijn man uit de andere kamer omdat hij haar aan het verschonen was. Die stem.. “OH MIJN GOD, LES KOM SNEL” Die beelden, toen ik naar binnen kwam aangestormd met nog het bloed druipend langs mijn benen. Staan op mijn netvlies…
Mijn man trof ik lijkbleek in paniek met haar kleine lichaampje vast in zijn handen. En hij kon alleen maar herhalend zeggen “oh mijn god ze ademt niet meer, ze ademt niet meer”. Van top tot teen was haar lijfje helemaal blauw, slap.. levenloos….. Voor mijn gevoel versteende ik een tijdje maar ik weet dat het maar enkele seconden waren. Al het mogelijke deden we. Op haar zij, buik, kloppen en steeds harder, zelfs op haar kop gehouden en uiteindelijk door haar neusje beademen. Ondertussen bellen naar noodlijn kraamzorg. Je wereld lijkt onder je voeten weg te vallen.. Ik hoorde alleen mijn hart steeds sneller in mijn keel kloppen en de misselijkheid opkomen. De druk op mijn hart begon steeds zwaarder en zwaarder te voelen.. Had ik nu echt mijn kind dood vast in mijn armen? Dat gevoel is onbeschrijfelijk... Ik schudde haar opgegeven moment van machteloosheid zachtjes door elkaar maar nog steeds geen teken van leven, haar hoofdje bleef slap naar beneden bungelen.. We hoorden en voelde niets.. Geen teken van leven.
Ik wist nog van mijn oudste dochter die 7 maanden lang verborgen reflux had, dat een vrouw mij aan de andere kant van de noodlijn had gerustgesteld met de info; zolang ze geen blauw om de lippen kleuren, is er nog genoeg zuurstof in het lijfje. We zijn zijn dus geen onbekende als het gaat om verstikkingsgevaar. En schrikken ook niet meer zo snel.
Maar nu wist ik dat het echt hele foute boel was omdat ze van top tot teen zo ontzettend blauw en grijs was..
Hoe lang het precies allemaal duurde weten we niet (waarschijnlijk een paar minuten) maar toen we een auto aanhoorde komen en mijn man nog een poging deed en haar omhooghield kwam er eindelijk een heel klein snikkend naar lucht ‘piepje’. Een klein teken van leven!!
De vrouw die kwam aangerend van de noodlijn zei gelijk dat het slechte boel was en we meteen naar het ziekenhuis moesten. We renden als een gek zonder enige communicatie naar de beneden de auto in met 180 de snelweg over naar het ziekenhuis (gelukkig was er om 04:45 geen kip op de weg). Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis op de kinderafdeling hadden we goede zorg. Een team ontfermde zich meteen over Izzy. Een zuurstofmasker dat veelte groot was ging over haar kleine hoofdje en vele onderzoeken volgenden.. Nog diezelfde ochtend gebeurde 2x hetzelfde. Daar lag ze dan met al die draadjes op haar lijfje..
Haar zuurstofgehalte was te laag, haar hartslag ging vaak plots een tijdje te laag naar beneden, te veel rode bloedlichaampjes, te laag in temperatuur, te veel vruchtwater nog in haar longen en ze was nog niet sterk genoeg om verstikkingen zelfstandig op te lossen. Wat een zorgen... Wij wisten wel dat als wij niet direct zo hadden gehandeld, ze er niet meer was geweest.. Nu hadden wij meer zorgen of ze hier wel goed, gezond en wel uit zou komen.
Die dagen die volgde in het ziekenhuis ging het op en af. Paar uren goed en dan weer uren slecht. De precieze oorzaken voor alles wat er mis was konden ze maar niet achterhalen. Ze at al een paar dagen niet meer en van de stress hield mijn productie ermee op. Ik moest weer opnieuw beginnen om melk te produceren. Na 2 dagen ziekenhuis werd ik onwel en stortte ik in van ellende. Ik had immers net een marathon gelopen, dagen niet slapen, had overal pijn aan mijn lijf en dan nog niet over mijn mentale gesteldheid gesproken.. Ik kon alleen maar huilen. En mijn man zag er zo verslagen uit. Die nog ergens probeerde sterk voor mij te blijven, was die nacht ook in 1000 stukjes gebroken.. Het besef dat we dachten dat ons kind dood was gegaan in onze armen. Gelukkig was het maar voor even maar dat gevoel hebben wij wel ervaren. Als ik nu iets voorbij zie komen, zie of spreek of lees over kinderen die pijn ervaren of dood zijn, raak ik meten van slag. Dat is toch het ergste wat kan je overkomen, je kind zien doodgaan.
Ondertussen was ik nog niet één keer gecontroleerd in het ziekenhuis. Ik was het zelf eigenlijk ook vergeten want de uren vlogen voorbij en je hebt alleen maar oog voor je baby. Maar nu had ook ik hulp nodig. Eindelijk werd er ook even naar mij gekeken en kreeg ik zorg voor mijn wond, lijf en hulp bij het opbouwen van mijn productie. Door de vele stress die mijn man en ik ervaarde deden ze het beeld van de monitor bij Izzy uit zodat wij niks meer zagen. Elke 15 min was er wel weer iets niet goed en kwam er weer iemand Izzy helpen.
De volgende dag stonden er opeens 5 artsen in onze kamer.. “Als ze nu niet eet moeten we Izzy doorverwijzen naar het wel gezegde, beste kinderziekenhuis in NL” waar ze wel de benodigde en kleinste apparatuur hadden om haar beter te onderzoeken met o.a. een micro camera in haar lijfje en sondevoeding was nu echt nodig. Ik denk dat Izzy het hoorde. Hoppa bij de volgende voeding at ze plots weer! En opeens sterkte ze heel snel aan. Het dikke slijm uit haar lijfje werd dunner. Haar hartje hield steeds langer een normaal ritme aan. Yes, dit ging goed! Hopelijk hield ze er niks aan over..
Volgens mij hebben we in die 4 dagen en 2 ziekenhuizen al het personeel daar wel ontmoet. De artsen vonden haar nu wel stabiel en sterk genoeg en we mochten zelf beslissen of we naar huis wilde (uiteraard met extra controles en langere kraamzorg). Het leek ons wel heel fijn om ons meisje mee te nemen naar huis maar wel met extra toezicht.
Op automatische piloot met nog een peuter erbij ga je door. En we waren zo opgelucht maar tegelijkertijd ook nog zo angstig. We durfde en konden niet meer goed slapen. Bij elk kuchje of piepje stonden onze nekharen overeind en ging gelijk mijn hart sneller kloppen. Ons lijf stond meteen in de shock stand. Bang dat het weer zou gebeuren en we het dan net niet hoorde enz. We hielden weken lang om de beurt in de nacht de wacht bij Izzy.
Haar sterk zien worden en die eeuwige lach van haar maakte ons zo gelukkig. Die dubbele gevoelens waren heel tegenstrijdig. Dus ondanks we opgelucht doorgingen hadden we ook onze slechte dagen.. We hadden immers een flink trauma opgelopen en dat verwerkten wij ook allebei heel anders. Mijn man kan er nog steeds niet overpraten en ik eigenlijk ook niet maar ik weet dat het ook nodig is om te verwerken. Wat een impact..
In april gebeurde er weer iets waardoor ik met Izzy in de ambulance terecht kwam. Op een speelplaats was mijn 2 jarige druk aan het spelen en Izzy zat rustig op haar fruitspeentje te zuigen in de buggy tot ze plots in paniek raakte. Ontroostbaar, soms ook even zonder geluid en hield ze haar adem in wat wel vaker bij kindjes voorkomt.
Dit werd alleen maar erger. Zelfs zo erg dat ze opeens lijkbleek werd en wegviel. Meteen belde ik de noodlijn. Geen risico’s meer.. De vorige keer zeiden ze ook dat we eerder hadden moeten bellen en dat zal mij niet nog eens gebeuren. De ambulance kwam eraan. Ondertussen probeerde ik Izzy erbij te houden want ze viel weer weg.
Ik voelde weer zoveel paniek opkomen maar had ook een peuter die huilend bij mij stond. Wat een drama … Onderweg naar het ziekenhuis kalmeerde Izzy en kreeg ze weer iets meer kleur op haar toetje terug. Ze denken aan de “white breath holding spell”. De wat? Ze legde het uit maar door alle ellende kwam er maar weinig info bij mij nog binnen.
Even de vriend Google erbij: je hebt hier verschillende varianten van, de ‘normale’ meest voorkomende is de breath holding spell maar dan heb je ook de blue (BHS) en de white (BHS) zoals onze dochter. Vaak door pijn of een heftige emotie ontstaan deze aanvallen. Wanneer de nervus vagus geprikkeld wordt, zorgt deze zenuw ervoor dat de hartslag vertraagd wordt en de bloeddruk verlaagd wordt. Hierdoor gaat er minder bloed naar het hoofd toe. Dit maakt dat kinderen bleek zien, slap worden en buiten bewustzijn raken en vallen.
Voor meer info:
https://www.kinderneurologie.eu/ziektebeelden/geenepilepsie/reflexanoxic.php
https://www.kinderneurologie.eu/ziektebeelden/geenepilepsie/breathholdingspells.php
Hé kan dit in verband staan met de gebeurtenis vlak na de geboorte? Haar lijfje reageert dus heel intens op pijn. Een soort blokkade. Wij denken van wel en de artsen vermoeden het ook. Dat zou natuurlijk niet alles maar al wel een hoop verklaren. We slapen sindsdien een stuk slechter want de angst blijft.. Maar het vertrouwen groeit omdat ze zo sterk is en wat zijn intens gelukkig met ons blije eitje. Zij maakt ons gezin compleet🤍. Het heeft tijd nodig. Onderstaand nog de tips op een rijtje🙏🏽
Tips*
1: Bij een snelle geboorte gelden eigenlijk dezelfde regels als bij een keizersnede. Je baby moet langer onder controle blijven want de baby heeft niet genoeg tijd gehad om het vruchtwater uit het lijfje te verwijderen. Dat gebeurt tijdens het lange baren door het geboortekanaal. Laat je daarom nooit snel wegsturen en zorg voor een extra check-up!
2: Leg je kind op zijn zij. Zolang je kind niet blauw kleurt om de lippen hebben ze nog genoeg zuurstof.
3: Zorg ervoor dat mensen om jullie heen op de hoogte zijn van de situatie/ aanvallen van je kind.
4: Blijft je kind er te lang in hangen? Vertrouw je moederinstinct en wacht niet te lang met bellen naar de noodlijn. Niks overdreven, daar zijn ze voor!
Reactie plaatsen
Reacties